Altijd weer die ouders

Cyclus twee, brief drie

Dit is de derde brief van de tweede cyclus van Brieven aan een (niet-)moeder. In deze serie zoek ik hardop mijn (niet-)kinderwens uit, door brieven te schrijven met mensen die zich ooit tot het moederschap hebben moeten verhouden, en voor wie de keuze al gemaakt is. Ik schreef Karin al eerder een brief, en zij mij ook. Karins moeder is op dezelfde datum gestorven als de mijne, maar dan 21 jaar later. Karin was 50, ik was 5. Zelf heeft zij 3 biologische kinderen.

Lieve Karin,

Zo’n halfjaar geleden stapte ik de kamer van mijn vertrouwde therapeut binnen, met een hartslag die vele malen hoger was dan in de twee voorgaande jaren dat ik er was binnengestapt. Dat had weinig te maken met de eindeloze trappen die ik vlak daarvoor was opgeklommen. De marmeren trappen, met hun koninklijk rode bekleding en gouden leuningen. Je verwacht nu dat ik in die ruimte plaatsnam op een fluwelen sofa, maar het was een doodnormale donkerblauwe Ikea-stoel die eigenlijk net te laag is om comfortabel te zijn voor mensen van onze lengte.

Die verhoogde hartslag werd veroorzaakt door de man die mij op mijn hielen zat. De man wiens genen voor 50% de mijne hebben bepaald. Mijn vader en ik delen een belangrijk verlies dat ons beider levens heeft getekend: het verlies van mijn moeder, de liefde van zijn leven. Nadat mijn therapeut twee jaar lang haar best had gedaan om mij te helpen dichter bij hem te komen, leek het haar in onze laatste maanden samen een goed idee om ons eens met z’n drieën in één ruimte te hebben.